Lifesaver

Objecten van de maand. Achterstallig onderhoud. Gebrek aan heldere hemels. Een mens probeert zich dan moed in te spreken. Pacman, zooo 1983. Kemble’s Cascade, daar kun je in Amsterdam gewoon inklimmen. Apekoppen, daar heb ik er hier thuis vier van. En toch gaat het knagen. Dan opeens, een heldere avond, maar om uiteenlopende redenen zit een Dijkgatsbosepos er even niet in. Dus zet die mens zijn Dob eindelijk weer buiten en maakt er het beste van onder de sleutelstadhemel. Gewoon even lekker low key Herschelhappen.
Wat staat er op het menu? Bij voorkeur natuurlijk open clusters hoog aan de hemel, en die zijn deze avond te vinden in Perseus. Onwillekeurig krijg ik bij die naam altijd associaties met wasmiddel, en daar helpt de flaconvorm van het sterrenbeeld natuurlijk ook niet bij. Ernstiger is dat het middel blijkbaar ook effectief is voor het wegwassen van deepsky-objecten want ik moest echt even goed zoeken. Misschien was de transparantie niet je dat want ik vond de hemelachtergrond best licht.
Hoe dan ook, ik ben eindelijk weer eens aan het waarnemen. Hmmmmm, dat heeft een mens soms even nodig.

De eerste waspoederklont is meteen de lastigste. Maar de aanhouder wint en na enig gezoek staat NGC1245 in beeld. Soms vind ik het best lastig om te onderscheiden waar de veldsterren eindigen en waar het cluster begint. Dit is er zo een.

De tweede Persinho is klein en wel erg fijn. Zijn omvang van 4 bij 4 boogminuten noopt mij tot puissant doorvergroten. Zelfs dan maak ik niet meer van NGC1444 dan een heldere ster waaraan een ruitvormig asterisme hangt met in het midden drie-op-een-rij. Volgens foto’s moeten dat er vier zijn, maar ik zie er echt maar drie. Opvallend vind ik de zwakkere maar toch duidelijke begeleider bij die heldere ster, ze vormen een mooi optisch dan wel echt paar. Zoek ik nog even op. Begrijp ik ook meteen waar het woord “echtpaar” vandaan komt.

De route leidt me via Mirfak in oostelijk richting, alwaar ik na enig zoeken stuit op NGC1513. Het cluster heeft een mooie kern, bestaande uit een ring van vrij heldere sterren.

Tenslotte brengt mijn Perseusrit me naar NGC1528. En hier word ik aangenaam verrast: hier staat een kloeke open sterrenhoop in beeld die het ganse oculairzwerk vult. Even klaar met dat subtiele gehatseflats, dit is weer een fraaie ouderwetse hemelkroonluchter. Mooi!

Als afsluiter bezoek ik de Orionnevel nog even, die boven des overbuurmans dak uit komt stijgen. Mooi, zeker met CLS-filter, ondanks de lichte horizonhemel. Een schets zit er helaas niet meer in want een lange streep bewolking schuift over Orion, gevolgd door nog meer sluier. Maar ik heb net weer even genoeg vitamine W binnen om het nog even uit te zingen tot de volgende Dijkgatsbosparty.